منزلگاه دوم گردان تخریب بود

جایی که قبلا  کمتر اسمش رو شنیده بودم وذهنیتی ازش نداشتم

اولش یه جورایی خورد تو ذوقمون ، چون قرار بود بریم فتح المبین

ولی با بارون شدیدی که تو خوزستان در حال بارش بود

برنامه فتح المبین کنسل شد و رفتیم گردان تخریب

فضای متفاوتی بود از مناطق دیگه

یه ساختمون قدیمی بزرگ مثل یک حسینیه عظیم

سرپوشیده وسط بیابان

با کلی زخم باقی مونده از جراحت جنگ

تو گردان تخریب مهمون حاج حسین یکتا بودیم

اونایی که حاج حسین رو میشناسن احتمالن تا الان گرفتن که

چه حالی کردیم باهاش

حاج حسین کلا فوق العاده است

برامون از شبای بچه های تخریب چی گفت

ازقبرای کنده شده و بی جسدکه محراب نماز شبشون بوده 

از مناجات و دعا و زمزمه های نیمه شب

از معرفت شهدا و بی معرفتی ما

از منبع انرِژی بودن همون گردان تخریب

بهمون یادآوری کرد که ما معشوق زیاد داریم

که شهدا برای ما مردن قبل به دنیا اومدن ما

که شهدا عاشق ما هستن

بهمون گفت بریم گم شیم

گمنامی یه چیز دیگه است

کلی هندونه داد زیر بغلمون

حاج حسین خوب یادآوری کرد جنگ نفر به نفر الانمون رو و کلی حرف خودمونی دیگه

بماند ...

منزل گاه اول دوکوهه بود

پادگان عشق

پادگان شور

پادگان همت

پادگان باکری ها و خرازی ها

نمیدونم تابحال دوکوهه رفتین یا نه

اگه نه ، به قول دوستان نصف عمرتون برباده

واگه آره الان باید خوب درک بکنید حرف به حرف کلامم رو

وقتی وارد پادگان دوکوهه میشی

 میون ساختمون زخم خورده پرسه میزنی

 انگار هنوز عطر رزمنده ها اونجاست

فک کنم اگه گوشتو تیز بکنی
هنوز میشه صدای همهمه ی روزهای آموزش قبل عملیات و
شبای اعزام نیروروبشنوی

اگه سری بزنی به حسینییش
 قشنگ لمس میکنی حال قشنگ رزمنده ها
وزمزمه زیارت عاشورا شبای اعزامشون رو  

هنوز هم توی حسینیش پرچم یا زهرا (س) سر همه پرچم هاست

دوکوهه رفتی گوشاتو تیز کن

صدا زیاده برای شنیدن

واما حکایت من ...